Bernd Eichinger

61, Los Angeles, 24 januari, hartinfarct

Duits producent, distributeur, scenarioschrijver en regisseur. Door een van zijn regisseurs, Doris Dörrie, als 'tirannieke tycoon' omschreven producent was de drijvende kracht achter de bloei van de de Duitse filmindustrie na 1980. Volgde een regie-opleiding aan de filmhogeschool in München en begon daar te produceren voor vrienden en klasgenoten. Zijn eerste lange speelfilm was Falsche Bewegung (Wim Wenders, 1974), de eerste grote hit Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (Uli Edel, 1981), snel gevolgd door Die unendliche Geschichte/The Never-ending Story (naar Michael Ende; Wolfgang Petersen, 1984).

Kocht in 1979 het noodlijdende distributiebedrijf Constantin-film en gebruikte dat als basis voor een steeds verdere expansie van zijn internationale productieactiviteiten. Specialiseerde zich onder meer in grootscheepse en kwalitatief hoogwaardige literatuurverfilmingen. Steeds vaker ook (co-)auteur van scenario's, bijvoorbeeld van de Hitlerfilm Der Untergang (naar Joachim Fest; Oliver Hirschbiegel, 2004), Perfume: The Story of a Murder (naar Patrick Süskind; Tom Tykwer, 2006) en Der Baader Meinhof Komplex (Edel, 2008). Zijn coproductie Nirgendwo in Afrika/Nowhere in Africa (Caroline Link, 2001) won een Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

Een greep uit Eichingers overige films: Stunde Null (Edgar Reitz, 1977), Hitler - ein Film aus Deutschland (Hans-Jürgen Syberberg, 1977), Die Konsequenz (Petersen, 1977), Die ortliebschen Frauen (Luc Bondy, 1981), Der Name der Rose/The Name of the Rose (naar Umberto Eco; Jean-Jacques Annaud, 1986), Ich und er /Me and Him (naar Alberto Moravia; Dörrie, 1988), Last Exit to Brooklyn (Edel, 1989), Salt on Our Skin (naar Benoîte Groult; Andrew Birkin, 1992), The Cement Garden (naar Ian McEwan; Birkin, 1993), The House of the Spirits (naar Isabel Allende; Bille August, 1993), de locale superhit Der bewegte Mann (Sönke Wortmann, 1994), Smilla's Sense of Snow (naar Michael Høeg; August, 1997), ¿Bin ich schön? (Dörrie, 1999),

Der Schuh des Manitu (Michael Herbig, 2001), Resident Evil (Paul W.S. Anderson, 2002), en drie vervolgfilms, Fantastic Four (Tim Story, 2005) en Elementarteilchen/Elementaire deeltjes (naar Michel Houellebecq; Oskar Roehler, 2006). Na zijn eindexamenfilm Ein Wintermärchen (1973) regisseerde Eichinger nog de televisiefilm Das Mädchen Rosemarie (1996) en de slecht ontvangen bioscoopfilm Der grosse Bagarozy (1999), met een hoofdrol voor zijn toenmalige partner Corinna Harfouch. Zelf speelde hij gastrolletjes in Heimat - eine deutsche Chronik (Reitz, 1984) en Knockin' on Heaven's Door (Thomas Jahn, 1997). Sinds 2006 getrouwd met journaliste Katja Hofmann.