B. B. King

89, Las Vegas, 14 mei, complicaties van diabetes

Amerikaans bluesgitarist, singer-songwriter en gelegenheidsacteur, eigenlijk Riley Ben King. De initialen zijn een afkorting van zijn bijnaam Blues Boy. Katoenplukker uit Mississippi nam zijn eerste plaat op in 1949. Groeide uit tot een legende, waarvan de populariteit alleen maar toenam naarmate hij ouder werd. Zijn muziek werd gebruikt op de soundtrack van vele films, het meest prominent in Into the Night (John Landis, 1985). Zelf trad hij als acteur op in Spies Like Us (Landis, 1985), het segment Blacks without Soul in Amazon Women on the Moon (Landis, 1987),

Mr. Bluesman (Sönke Wortmann, 1993), Hearts and Soul (met zijn band; Ron Underwood, 1993), Blues Brothers 2000 (Landis, 1998) en de tv-film Shake, Rattle and Roll: An American Love Story (Mike Robe, 1999). Hij was de hoofdpersoon van de documentaire B. B. King: The Life of Riley (Jon Brewer, 2012) en was ook te zien in zulke uiteenlopende non-fictiefilms als Medicine Ball Caravan (François Reichenbach, 1971), Black Rodeo (Jeff Kanew, 1972), Le blues entre les dents/Blues under the Skin (Robert Manthoulis, 1973), het gevangenisconcert Sing Sing Thanksgiving (David Hoffman en Harry Wiland, 1974),
B.B. King: Live in Africa (Leon Gast, 1974), U2: Rattle and Hum (Phil Joanou, 1988), When We Were Kings (Gast, 1996), Genghis Blues (Roko Belic, 1999), de IMAX-productie All Access: Front Row. Backstage. Live! (Martyn Atkins, 2001), Live by Request: BB King (Lawrence Jordan, 2003), An Evening with B.B. King (Ron Weiner, 2003), Lightning in a Bottle (Antoine Fuqua, 2004), Antone’s: Home of the Blues (Dan Karlok, 2004), A.K.A. Doc Pomus (William Hechter en Peter Miller, 2012), Music for Mandela (Jason Bourque, 2013), John Mayer: Someday I’ll Fly (Eastwood Allen, 2014) en het nog niet uitgebrachte Born in Chicago (John Anderson, 2015) en Lead Belly: Life, Legend, Legacy (Curt Hahn, 2015).